Ania: Czym jest autoagresja i jakie są jej rodzaje, najczęstsze formy?
Karolina: Autoagresją nazywamy zarówno samookaleczenie się, jak i ciągłe kierowanie w swoim kierunku różnych oskarżeń np: ‘ale jestem głupi /głupia, jestem do niczego, ale ze mnie tępak, to wszystko to moja wina’ itp.
Ania: Co skłania młodych ludzi do autoagresji? Czy jest to sposób na zwrócenie na siebie uwagi przez rodziców, kolegów i koleżanki…?
Karolina: Myślę że młodych ludzi może skłaniać brak akceptacji samych siebie, narastanie problemów oraz za dużo obowiązków z którymi sobie nie radzą. Poprzez autoagresję mogą odczuwać chwilowe oderwanie się od problemów, poczucie ulgi. Czy samookaleczenie jest zwróceniem na siebie uwagi – bardzo możliwe, może to być pokazanie, że potrzebujemy pomocy, jest nam źle i nie radzimy sobie.
Ania: Czy osoby z tym zaburzeniem są świadome tego, że wyrządzają sobie ogromną krzywdę?
Karolina: Dla nastolatka autoagresja to ucieczka, jak to ujęłam wczesnej od problemów, jak i też manifest złego stanu psychicznego.
Ania: Czy można to porównać do uzależnienia od narkotyków, alkoholu itp.?
Karolina: Myślę że tak, autoagresja uzależnia jak alkohol, kawa, papierosy itp. Z każdym łukiem (tu z każdą rana na ciele) chcemy więcej, mamy poczucie bezpieczeństwa, gdy wiemy, że z każdym nacięciem skóry poczujemy się lepiej.
Ania: Jakie symptomy powinny zaniepokoić rodziców osób autoagresywnych?
Karolina: Gdy nastolatek nagle przestaje z nami rozmawiać, unika kontaktu z nami, chodzi w koszulkach z długim rękawem albo nosi opaski na rękach (czego nie robił wcześniej), więcej czasu niż zwykle spędza w Internecie, wstawia na portale społecznościowe mroczne zdjęcia, cytaty, piosenki o samobójstwie, autoagresji.
Ania: W jaki sposób przebiega terapia osób z tych zaburzeniem?
Karolina: Pierwszym krokiem może być rozmowa z psychologiem /pedagogiem szkolnym, potem czeka nas wizyta u psychiatry, który przeprowadzi z nami wywiad – zapyta, dlaczego sięgamy po autoagresję, odpowiemy na serie pytań tak/nie. Jeśli psychiatra stwierdzi, że potrzebna jest farmakoterapia – to ją otrzymamy oraz możemy otrzymać skierowanie na psychoterapię – która pomoże nam radzić sobie z emocjami i konfliktami.
Po autoagresję najczęściej sięga młodzież w wieku 13-20 lat, jednak zdarza się ona także wśród dorosłych. Z danych WHO wynika, że 10-20 % dzieci cierpi na co najmniej jedną chorobę umysłową lub ma problemy z zachowaniem i do tego zalicza się także samookaleczanie. W 2011 r. opublikowano dane w „Journal of Consulting and Clinical Psychology”, z których można się dowiedzieć, że z 94 dziewczynek mających od 10 do 14 lat aż 56% okaleczyło się umyślnie przynajmniej raz w życiu (Rej i in. 2011). Warto być uważnym, żeby nie przeoczyć tego problemu wśród bliskich, znajomych. Często nawet nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo ktoś cierpi, ponieważ wiele osób dusi problemy w sobie…
Rozmowę przeprowadziła Anna Jankowska, wolontariuszka Fundacji Zobacz…JESTEM oraz Karolina Siedlecka, stażystka Fundacji Zobacz…JESTEM
Źródła: http://pedagogikaspoleczna.com/wp-content/content/abstrakt/PS%204%20(2015)%2097-116.pdf
