Piękne, wysportowane ciała, wycieczki zagraniczne, drogie zegarki na rękach, imprezy co weekend – i to koniecznie w prestiżowych miejscach! – zdjęcia przy porannej kawie w pełnym makijażu i na tle idealnie urządzonego pokoju, do tego śniadania w restauracjach i udokumentowane chwile relaksu z książką i herbatą… Można dojść do wniosku, że jeśli nie dodajesz zdjęć i postów, to po prostu… nie masz życia.
Ludzie zawsze kreowali swoją tożsamość. Mamy wizję tego, jak chcemy być postrzegani, co jest dla nas charakterystyczne i co chcielibyśmy zaprezentować innym. Jednak obecnie niektórzy są w stanie poświęcać długie godziny na tworzenie obrazu Ja – tego w Internecie, który nie zawsze ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości.
Im większa jest twoja sieć społeczna na portalach społecznościowych, tym jesteś ważniejszy. Im więcej „lajków” masz pod postami, tym jesteś bardziej lubiany. Im ciekawsze wydaje się być twoje życie obserwowane zza drugiej strony szklanego ekranu, tym ciekawszą osobą jesteś. Czy aby na pewno?
Zamiast skupiać się na chwili obecnej, myślimy o tym, żeby jak najszybciej zrobić zdjęcie i pokazać innym, jak wspaniale się bawimy. W grupie znajomych każdy siedzi z głową w smartphonie, zamiast po prostu być z innymi ludźmi. Wizerunek internetowy stał się na tyle ważny, iż przysłania radość z codziennego życia. Potrzeba bycia zauważonym i docenionym bywa na tyle silna, że kiedy ktoś nie polubi naszych postów, zaczynamy zastanawiać się, czy coś z nami jest nie tak? Czy można spędzić przyjemną sobotę bez informowania o tym wszystkich za pośrednictwem portali społecznościowych? Czy taka sobota nadal będzie dla nas satysfakcjonująca, a może robimy to, co robimy, głównie ze względu na potrzebę pochwalenia się tym?…
Internetowi ekshibicjoniści – jak nazywa ich Ryszard Tadeusiewicz, autor „Społeczności Internetu” – potrafią czasami wyrażać swoje upodobania czy też przemyślenia wirtualnie, ale nie potrafią robić tego oko w oko z najbliższymi. Mamy wielu znajomych, dzielimy się z nimi doświadczeniem, ale tak naprawdę pozostajemy samotni. Jesteśmy razem, ale osobno. Gdy mamy chwilę słabości, okazuje się, że nie wiemy, do kogo się udać – bo przecież nie do znajomych, z którymi kontaktujemy się wyłącznie za pośrednictwem Internetu?
Piotr Zawojski wskazuje na to, iż mediatyzacja istnienia prowadzi do zmiany znaczenia bycia, które staje się byciem poprzez medium, co prowadzi do nieobecności bycia (Zawojski 2002).
Czyha tutaj także kolejna pułapka. Ile razy przeglądając Facebook’a pomyślałeś sobie, że właśnie spędzasz nudny wieczór w domu, podczas gdy twoi znajomi robią tyle niesamowitych rzeczy? „Może ja też powinienem zacząć chodzić na siłownię, do klubów, wyglądać lepiej, lepiej się ubierać?” Ile razy pomyślałeś, że jesteś w tyle, bo właśnie omija cię milion ciekawych wydarzeń? Ile razy poczułeś się gorzej, bo uznałeś, że twoi znajomi mają ciekawsze życie od ciebie?…
Czy pomyślałeś choć raz, jak bliskie prawdy jest to życie, które obserwujesz? Czy aby na pewno twoje jest gorsze, bo siedzisz w fotelu z książką (i nie robisz jej zdjęć) zamiast być właśnie na tej wspaniałej imprezie, na której wszyscy wyglądają jak postacie z filmu? Czy poświęcasz mnóstwo czasu zastanawiając się nad tym, jak wygląda Twój profil w Internecie, zamiast rozejrzeć się dookoła siebie?…
Nie daj życiu przepływać przez palce. Może jest obok Ciebie osoba, która potrzebuje Twojej uwagi bardziej niż ten wirtualny, sztuczny wizerunek, który obserwujesz w Internecie?
Autor: Paula Jaroszewska, stażystka Fundacji Zobacz…JESTEM
Źródła:
Szpunar M., Internet jako pole poszukiwania i konstruowania własnej tożsamości (2013) E. Hałas, K. Konecki (red.), Konstruowanie jaźni i społeczeństwa. Europejskie warianty interakcjonizmu symbolicznego, Warszawa, Scholar, s. 378-403
Krejtz K., Zając J. M., Internet jako przedmiot i obszar badań psychologii społecznej (2007), Psychologia Społeczna 2007 tom 2 3–4 (5) 191–200
