Proces diagnozy zaburzeń odżywiania się u pacjentów płci męskiej ma charakter zbliżony do tego, który przebiega w przypadku kobiet.
Diagnoza anoreksji powinna zostać postawiona na podstawie odpowiedzi na konkretne pytania podczas wywiadu psychologicznego i medycznego, a także obejmować proces wykluczenia wszystkich możliwych przyczyn somatycznych.
Dla przypomnienia, anoreksja psychiczna wymaga obecności następujących objawów/zachowań:
- postępowania mającego na celu zmniejszenie masy ciała jest narzucone samemu sobie przez unikanie tuczącego pożywienia (z epizodami objadania się/oczyszczania lub bez)
- chorobliwego lęku przed przytyciem i/lub, co prowadzi do narzucania sobie samemu niskiego progu masy ciała (stały i znaczący spadek wagi utrzymujący się przynajmniej 3 miesiące)
- obejmujących wiele układów zaburzeń endokrynnych przejawiających się u kobiet brakiem miesiączki, a u mężczyzn utratą zainteresowań seksualnych i potencji – zaburzenia hormonalne są jednak raczej powikłaniem niedożywienia niż rzeczywistym aspektem zaburzeń odżywiania się
- ogólnych medycznych oznak niedożywienia
- zaburzonego obrazu własnego ciała (samoocenianie siebie jako osoby otyłej).
Wielu, chociaż nie wszyscy mężczyźni z zaburzeniami łaknienia mają zaburzony obraz swojego ciała. Spostrzegają siebie jako grubszych niż faktycznie są. Często brak akceptacji dotyczy jedynie poszczególnych partii ciała, co nie zmienia faktu, że nadal doprowadzają swój organizm do ogólnego wygłodzenia.
Zaburzenia odżywiania się u płci męskiej nie ograniczają się tylko do anoreksji.
Cały artykuł do przeczytania na stronie www.glodne.pl: http://glodne.pl/manoreksja-anoreksja-mezczyzn-bulimia/
