Bardzo trudno jest scharakteryzować osobę samokaleczającą się ponieważ zachowanie to jest wieloczynnikowe i złożone, głównie w obszarze psychicznym, społecznym i behawioralnym. Często są to osoby o niskim poczuciu własnej wartości oraz sprawstwa, o niewystarczających sposobach radzenia sobie. W relacji z otoczeniem mogą czuć się opuszczone i samotne. Dla niektórych, ich własne ciało jest narzędziem, nie wartym troski.
Sygnały, które powinny niepokoić
! Blizny, zadrapania, skaleczenia, siniaki o nieznanym pochodzeniu
! Ślady krwi na ubraniu
! Liczne i częste opatrunki
! Noszenie ubrań nieadekwatnych do pogody (długie rękawy, nogawki, które mogą ukryć rany)
! Unikanie aktywności, podczas których mogą zostać odsłonięte blizny (przebieralnie)
! Noszenie przy sobie ostrych narzędzi (żyletki, agrafki, pinezki)
! Spędzanie długiego czasu w odosobnionych miejscach
! Skrajne, impulsywne silne reakcje gniewu, lęku
! Nagłe zmiany w kontaktach z rówieśnikami, zainteresowaniach
! Wycofanie, brak sieci wsparcia
Jeżeli zauważymy niepokojące sygnały należy porozmawiać z dzieckiem, nie unieważniać jego słów i odczuć. Nie właściwy dobór słów ma znaczenia ale zainteresowanie i zachęcanie do rozmowy bycie otwartym i autentycznym. Mówienie o faktach – „widzę ślady krwi na bluzie, niepokoję się, jeżeli chcesz możemy o tym porozmawiać”.
Bibliografia:
Wycisk, J., Ziółkowska, B. (2010). Młodzież przeciwko sobie. Zaburzenia odżywiania i samouszkadzania – jak pomóc nastolatkom w szkole. Warszawa: Wydawnictwo Difin
Autorka: Renata Chronowska- psycholog
